Εορτολόγιο Σεπτεμβρίου

1	Πέμπτη	Αγίων Σαράντα Παρθένων και ασκητριών, Αγίου Ιησού του Ναυή, Οσίου Μελετίου του νέου, Οσίου Συμεών του Στυλίτου
2	Παρασκευή	Αγίου Μάμαντος μάρτυρος
3	Σάββατο	Ιερομάρτυρος Ανθίμου επισκόπου, Ιερομάρτυρος Αριστίωνος επισκόπου, Αγίου Αρχοντίωνος μάρτυρος, Νεομάρτυρος Πολυδώρου Νέας Εφέσου, Οσίας Φοίβης μάρτυρος
4	Κυριακή	Αγίας Ερμιόνης κόρης Αποστόλου Φιλίππου, Προφήτου Μωϋσέως Θεόπτου, Αγίου Ωκεανού μάρτυρος
5	Δευτέρα	Προφήτου Ζαχαρίου πατρός Ιωάννου Βαπτιστή
6	Τρίτη	Οσιμάρτυρος Βίβου, Αγίου Ευδοξίου
7	Τετάρτη	Οσίας Κασσιανής της μοναχής, Αγίου Σώζοντος μάρτυρος
8	Πέμπτη	Γέννηση της Θεοτόκου
9	Παρασκευή	Σύναξις Αγίων Ιωακείμ και Άννης
10	Σάββατο	Αποστόλου Κλήμεντος, Αγίων Μηνοδώρας και Μητροδώρας μαρτύρων, Αγίας Πουλχερίας της παρθένου
11	Κυριακή	Αγίας Ευανθίας μάρτυρος, Οσίου Ευφροσύνου του μαγείρου
12	Δευτέρα	Απόδοσις της εορτής του Γενεσίου της Θεοτόκου, Ιερομαρτύρων Αυτονόμου και Κουρνούτου επισκόπου Ικονίου
13	Τρίτη	Αγίου Αριστείδου μάρτυρος, Ιερομάρτυρος Κορνηλίου
14	Τετάρτη	Ύψωσις Τιμίου Σταυρού, Αγίου Θεοκλέους μάρτυρος
15	Πέμπτη	Αγίου Βησσαρίωνος εν Λαρίση, Αγίου Νικήτα μάρτυρος
16	Παρασκευή	Αγίας Ευφημίας, Αγίας Λουντμίλας, Αγίας Μελιτινής μάρτυρος
17	Σάββατο	Σοφίας καί των θυγατέρων αυτής, Αγίας Αγαθοκλείας μάρτυρος, Οσίου Ολβιανού, Αγίου Παντολέοντος, Αγίου Πηλέως
18	Κυριακή	Αγίας Αριάδνης μάρτυρος, Οσίου Ευμενίου αρχιεπισκόπου Γορτύνης, Αγίου Κάστορος μάρτυρος, Οσίου Ρωμύλου
19	Δευτέρα	Αγίου Σαββατίου μάρτυρος
20	Τρίτη	Αγαπίου και Θεοπίστου, Ευσταθίου μεγαλομάρτυρος και συνοδείας: Θεοπίστης
21	Τετάρτη	Προφήτου Ιωνά
22	Πέμπτη	Οσίου Κοσμά του Ζωγραφίτη, Ιερομάρτυρος Φωκά επισκόπου Σινώπης
23	Παρασκευή	Οσίων Ξανθίππης και Πολυξένης, Αγίας Ραΐδος της παρθένου
24	Σάββατο	Πρωτομάρτυρος Θέκλης, Οσίου Κόπριος, Ανάμνηση θαύματος της Θεοτόκου της Μυρτιδιώτισσας, Αγίας Πέρσης
25	Κυριακή	Οσίων Ευφροσύνης και Παφνουτίου
26	Δευτέρα	Η μετάστασις του ευαγγελιστού Ιωάννου του θεολόγου, Αγίου και δικαίου Γεδεών
27	Τρίτη	Νεομάρτυρος Ακυλίνης εν Ζαγκλιβερίω Χαλκιδικής, Αγίας Επιχάριτος μάρτυρος, Αγίου Ζήνωνος επισκόπου Λαοδικίας, Μεγαλομάρτυρος Καλλιστράτου
28	Τετάρτη	Οσίου Χαρίτωνος ομολογητού
29	Πέμπτη	Οσίου Κυριακού του Αναχωρητού
30	Παρασκευή	Αγίου Στρατονίκου μάρτυρος

Αρχή της Ινδίκτου

Αρχή της Ινδίκτου

Ἴνδικτον ἡμῖν εὐλόγει νέου Χρόνου, Ὦ καὶ Παλαιέ, καὶ δι᾿ ἀνθρώπους Νέε.

Βιογραφία Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την Αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή αρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους. Για την περίπτωση αυτή, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στον Συναξαριστή του: «Πρέπει να ηξεύρωμεν, αδελφοί, ότι η του Θεού αγία Eκκλησία εορτάζει σήμερον την Iνδικτιώνα, διά τρία αίτια. Πρώτον, επειδή και αυτή είναι αρχή του χρόνου. Διά τούτο και κοντά εις τους παλαιούς Pωμάνους πολλά ετιμάτο αυτή εξ αρχαίων χρόνων. Iνδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι λατινικήν γλώσσαν, θέλει να ειπή ορισμός. Kαι δεύτερον εορτάζει ταύτην η Eκκλησία, επειδή και κατά την σημερινήν ημέραν, επήγεν ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Iουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το Bιβλίον του Προφήτου Hσαΐου, καθώς γράφει ο Eυαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. δ΄). Tο οποίον Bιβλίον ανοίξας ο Kύριος, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Hσαΐου, εις το οποίον είναι γεγραμμένον διά λόγου του τα λόγια ταύτα: «Πνεύμα Kυρίου επ’ εμέ, ου ένεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Kυρίου δεκτόν». Aφ’ ου δε ανέγνωσεν ο Kύριος τα περί αυτού λόγια ταύτα, εσφάλισε το Bιβλίον και το έδωκεν εις τον υπηρέτην. Έπειτα καθίσας, είπεν εις τον λαόν «ότι σήμερον ετελειώθησαν οι λόγοι της Προφητείας ταύτης εις τα εδικά σας αυτία». Όθεν ο λαός ταύτα ακούων, εθαύμαζε διά τα χαριτωμένα λόγια, οπού εύγαινον εκ του στόματός του, ως τούτο γράφει ο αυτός Eυαγγελιστής Λουκάς (αυτόθι). Eίναι δε και τρίτη αιτία, διά την οποίαν η Eκκλησία του Xριστού κάμνει σήμερον ενθύμησιν της Iνδίκτου, και εορτάζει την αρχήν του νέου χρόνου: ήγουν, ίνα διά μέσου της υμνωδίας και ικεσίας, οπού προσφέρομεν εις τον Θεόν εν τη εορτή ταύτη, γένη ο Θεός ίλεως εις ημάς, και ευλογήση τον νέον χρόνον, και χαρίση τούτον εις ημάς ευτυχή και γεμάτον από όλα τα σωματικά αγαθά. Kαι ίνα φωτίση τας διανοίας μας, εις το να περάσωμεν όλον τον χρόνον καθαρώς και με αγαθήν συνείδησιν, και εις το να ευαρεστήσωμεν τω Θεώ, με την φύλαξιν των εντολών του. Kαι ούτω να τύχωμεν των εν Oυρανοίς αιωνίων αγαθών».

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος β’. Ὁ πάσης δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσία θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς Βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς. Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Ὁ ἀρρήτῳ σύμπαντα, δημιουργήσας σοφίᾳ, καὶ καιροὺς ὁ θέμενος, ἐν τῇ αὐτοῦ ἐξουσίᾳ, δώρησαι, τῷ φιλοχρίστῳ λαῷ σου νίκας· ἔτους δέ, τάς τε εἰσόδους καὶ τάς ἐξόδους, εὐλογήσαις κατευθύνων, ἡμῶν τὰ ἔργα πρὸς θεῖόν σου θέλημα. (Ποιηθὲν τῶ 1813 ἔτει ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Κωνσταντινοπόλεως, Κυρίλλου ς´). Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον. Ὁ καιροὺς καρποφόρους καὶ ὑετούς, οὐρανόθεν παρέχων τοῖς ἐπὶ γῆς, καὶ νῦν προσδεχόμενος, τὰς αἰτήσεις τῶν δούλων σου, ἀπὸ πάσης λύτρωσαι, ἀνάγκης τὴν πόλιν σου, οἱ οἰκτιρμοὶ καὶ γάρ σου, εἰς πάντα τὰ ἔργα σου. Ὅθεν τὰς εἰσόδους, εὐλογῶν καὶ ἐξόδους, τὰ ἔργα κατεύθυνον ἐφ᾿ ἡμᾶς τῶν χειρῶν ἡμῶν, καὶ πταισμάτων τὴν ἄφεσιν, δώρησαι ἡμῖν ὁ Θεός· σὺ γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων τὰ σύμπαντα, ὡς δυνατὸς εἰς τὸ εἶναι παρήγαγες. Μεγαλυνάριον Ἄναρχε τρσήλιε Βασιλεῦ, ὁ καιρῶν καὶ χρόνων, τὰς ἑλίξεις περισκοπῶν, εὐλόγησον τὸν κύκλον, τῆς νέας περιόδου, τὰς ἀγαθάς σου δόσεις πᾶσι δωρούμενος.

15 Αύγουστος 2016 - Φωτό

Πώς ήταν, όμως, η εμφάνιση της Παναγίας;

Η Παναγία, η Κυρία Θεοτόκος κατά τον έξω χαρακτήρα και το ήθος του σώματος ήταν σεμνή και σεβάσμια, μιλώντας μόνο όταν ήταν απαραίτητο. Πώς ήταν, όμως, η εμφάνιση της Παναγίας;

«Ήτο ογλήγορος εις το υπακούειν και ευπροσήγορος, ετίμα όλους και επροσκύνει, είχε το μέγεθος του σώματος μέσον και σύμμετρον, δεν επαρουσιάζετο εις κάθε άνθρωπον, ήτο μακράν από τόν γέλωτα και έξω από κάθε ταραχήν και θυμόν», σύμφωνα με κείμενα της εκκλησιαστικής μας παράδοσης.
Τώρα ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του προσώπου της Παναγίας διαβάζουμε στα κείμενα:
Το χρώμα του θεοδόχου Της σώματος ήτο όμοιο με το χρώμα του σιταριού. Είχε ξανθάς τάς τρίχας της κεφαλής, είχεν οφθαλμούς πολλά ωραίους, χρωματισμένους με θείαν σεμνότητα, ωραισμένους με κόρας οξείς και όμοιας με τήν ελαίαν και καλλυνομένας με βλεφαρίδας φαιδροπρεπείς.
Είχε τα οφρύδια μαύρα, κυκλικώς σχηματισμένα.
Είχε τήν μύτην ομαλήν και ευθείαν.
Τα πανάμωμα χείλη Της ήτον ανθηρά, λάμποντα κοσμίως με ερυθρόν χρώμα και γέμοντα από την των λόγων γλυκύτητα.
Είχε το ιεροπρεπές πρόσωπον ολίγον μακρύ, είχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακράς και τούς δακτύλους των χειρών μακρούς με λεπτότητα.
Ήτο ανυπερήφανος και είχε ταπείνωσιν υπερβάλλουσαν, εφόρει ρούχα φυσικώς χρωματισμένα, καθώς δηλούται από το άγιον μαφόριον, αυτόχροον υπάρχον.
Και δια να ειπούμεν καθολικώς, η Κυρία Θεοτόκος ήτο κατά τα εξωτερικά μέλη του σώματος γεμάτη τόση θείαν χάριν και σεβασμιότητα, ώστε όπου όστις έβλεπεν Αυτήν, ελάμβανε εις την ψυχήν του κάποιον φόβον και ευλάβειαν και χωρίς να Τήν ηξεύρη προτύτερα, εγνώριζεν από μόνον τόν εξωτερικόν χαρακτήρα Της ότι Αύτη αληθώς εστί Μήτηρ Θεού.
Και ο Αρεοπαγίτης θείος Διονύσιος, από την πολλήν αγάπην που είχε πρός τόν Χριστόν, ακούσας ότι έζη σωματικώς η πανάμωμος Μήτηρ Αυτού, επήγε να Την ιδεί, και λοιπόν βλέπων τήν θείαν θεωρίαν και τήν θαυμάσιαν και βασιλικήν ωραιότητά Της, ίδών δε και τούς Αγγέλους ισταμένους τριγύρω Αυτής και Τήν εδορυφόρουν ως βασίλισσαν, ακούσας δε και τα ουράνια λόγια εκ του αγίου στόματός Της, εξέστη ομολογήσας ότι και μόνος ο σωματικός Αυτής χαρακτήρ και το είδος Της Τήν εμαρτύρουν ως εστί Μήτηρ Θεού κατ΄ άλήθειαν.

dogma.gr

15 Αύγουστος 2016 - Ποιμαντορική Εγκύκλιος

 Ἀριθμ. Πρωτ.: 560

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ τοῦ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΛΑΓΚΑΔΑ, ΛΗΤΗΣ & ΡΕΝΤΙΝΗΣ κ.κ. ΙΩΑΝΝΟΥ

Ἐπί τῇ Ἑορτῇ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου

Πρός τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης

Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ὅταν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός θέλησε νά καλέσῃ τήν Παναγίαν Μητέρα Του εἰς τήν χαράν καί τήν δόξαν τοῦ Οὐρανοῦ, ἔστειλε τρεῖς ἡμέ­ρες πρίν τόν Ἀρχάγγελον, γιά νά Τῆς μεταφέρῃ τό Μήνυμα ὅτι εἶναι καιρός πλέον νά πορευθῇ τόν δρόμον πρός τήν αἰώνιον ζωήν καί ἀφθαρσίαν πού χαρίζει ὁ Υἱός της.

Εἶπε, λοιπόν, ὁ Κύριος στόν Ἀρχάγγελον νά μεταφέρῃ αὐτό τό Μήνυμα λέ­γοντάς Της ὅτι ἡ πορεία πρός τόν Υἱόν της εἶναι μία πορεία πρός τήν ζωήν. Ἐκείνη μόλις ἀκούει ἀπό τόν Ἄγγελον τό ὑπερφυές αὐτό Μήνυμα τῆς ἀγά­πης τοῦ Θεοῦ καί καθώς μέσα στήν καρδιά Της ἦταν μεγάλη ἡ ἀγάπη γιά αὐτήν τήν στιγμήν κατά τήν ὁποίαν θά μετέβαινε κοντά στόν Υἱόν της, ἔρ­χεται καί προσεύχεται μέ ἕναν ξεχωριστόν τρόπον είς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅπου συνήθιζε νά προσεύχεται. Ὅταν, ὅμως, αὐτή τή φορά πῆγε νά προ­σευχηθῇ, ὅλα τά φυτά καί ὅ,τι ὑπῆρχε ἀπό τά δένδρα τοῦ κήπου ἔσκυβαν γιά νά Την προσκυνήσουν, σάν νά ἐπρόκειτο γιά ἔμψυχα ὄντα. Μέ αὐτόν, ὅμως, τόν τρόπον χαιρετούσαν Ἐκείνην πού ἔφερε εἰς τόν κόσμον τήν πνοήν τῆς Καινούργιας Ζωῆς, τῆς ζωῆς τῆς Ἀφθαρσίας καί τῆς Ἀθανασίας. Ὅταν ὁλοκλήρωσε τήν προσευχήν της ἡ Παναγία, ἐπέστρεψε στό σπίτι της και, ἀφοῦ στόλισε τό σπίτι καί μοίρασε ὅλα τά ὑπάρχοντά της καί εὐχαρίστησε τόν Θεόν, κάλεσε ὅλους τούς συγγενείς καί τούς γείτονες καί ἀφοῦ ἐτοίμασε ὅλα ἐκείνα πού ἦσαν ἀπαραίτητα καί προβλέπονταν διά τήν ταφήν, ἐτοίμασε τήν κλίνην Της τήν νεκρικήν φανερώνοντας τά ὅσα πρός Αὐτήν ἀνήγγειλε ὁ Ἄγγελος.

Ὅταν ἄκουσαν οἱ γυναῖκες καί οἱ φίλοι τῆς Παναγίας μας τό γεγονός ἄρχισαν νά θρηνοῦν καί νά κλαῖνε, διότι ἐπρόκειτο νά Την ἀποχωρισθοῦν. Ἐκείνη, ὅμως, τους διαβεβαίωνε ὅτι πάντοτε θά μένει κοντά τους καί πάντοτε θά τους σκεπάζει μέ τήν προσευχήν καί μέ τήν ἀγάπην πού πάντοτε ἔδειχνε πρός αὐτούς. Καθώς, λοιπόν, συμβαίνουν ὅλα αὐτά στό σπίτι, ξαφνική βίαια βροντή ἀκούγεται καί ἐπιστασία νεφελῶν φανερώνεται ἡ ὁποία μεταφέρει ἀπό ὅλα τά πέρατα τοῦ κόσμου ἀθρόους στήν οἰκίαν τῆς Θεομήτορος τούς μαθητάς ἀλλά καί ἱεράρχας, ὅπως Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, Ἱερόθεος, Τιμό­θεος καί ἄλλοι οἱ ὁποῖοι, ὅταν ἔμαθαν τήν αἰτίαν τῆς ἀθρόας τους παρουσί­ας, ἄρχισαν νά Τῆς λένε ὅτι καθώς ἔβλεπαν Ἐκείνην εἰς τόν κόσμον παρηγο­ρούνταν. Τώρα ὅμως, πώς θά μπορέσουν χωρίς τήν παρουσίαν Της νά ζοῦν τήν παρηγορίαν, ἀφοῦ Αὐτή μεταβαίνει ἀπό τά ἐγκόσμια εἰς τά ὑπερκόσμια; Ἐκφράζουν τήν χαράν τους ἀλλά μέ τά δάκρυα βρέχουν τά πρόσωπά τους καί ἡ Παναγία μας ἀπευθύνεται σέ αὐτούς: «Δέν εἶσθε φίλοι τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ μου; Μήν κάνετε πένθος τήν δικήν μου χαράν ἀλλά τό δικό μου σῶμα καθώς ἐγώ θά σχηματίσω στό κρεβάτι νά το κηδεύσετε».

Γιά τήν Παναγίαν μας τό γεγονός τοῦ θανάτου εἶναι γεγονός χαρᾶς. Γιά τούς φίλους, ὅμως, καί γιά τούς γνωστούς καί τούς μαθητάς εἶναι γεγονός ὀδύνης. Ὅμως, ὅταν ὅλα αὐτά τά γεγονότα συμβαίνουν σέ μίαν ἀτμόσφαιραν γεμάτην ἀπό τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ γλώσσα ἀδυνατεῖ νά περιγράψῃ τό μεγαλεῖον. Καθώς, λοιπόν, φθάνουν οἱ Ἀπόστολοι ἔρχεται καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁ ὁποῖος πέφτει στά πόδια τῆς Παναγίας μας, προσκυνᾷ καί ἀνοίγει τό στόμα του καί διά πολλῶν λόγων Τήν ἐγκωμιάζει: «Χαῖρε, λέγων, ὦ Μῆτερ τῆς ζωῆς, καὶ τοῦ ἐμοῦ κηρύγματος ἡ ὑπόθεσις διατί, καὶ ἐγὼ δὲν εἶδον σωματικῶς ἐπὶ τῆς γῆς τὸν Υἱόν σου, ἐσένα ὅμως βλέπο­ντας, ἐνόμιζον ὅτι βλέπω ἐκεῖνον τὸν ἴδιον». Ὕστερα, ἡ Παναγία μας ξανα­πέφτει στό κρεβάτι, σχηματίζει τό ἄχραντον Αὐτῆς, ὡς ἡβουλήθη, σῶμα καί κάνει τήν προσευχήν Της γιά τήν εἰρήνην τοῦ κόσμου καί τήν εὐλογίαν τῶν ἀνθρώπων. Τους γεμίζει μέ τίς εὐλογίες καί παραδίδει στά χέρια τοῦ Υἱοῦ της καί Θεοῦ τό ἅγιόν Της πνεῦμα. Ἀρχίζει ἀμέσως ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τούς ἐξοδίους ὕμνους καί σηκώ­νουν οἱ ὑπόλοιποι τῶν Ἀποστόλων τήν κλινίδιον καί ἄλλοι προπορεύονται μέ λαμπάδες καί ὑμνωδίες καί ἄλλοι ἀκολουθοῦν τό θεομητορικόν σῶμα πηγαί­νοντας πρός τό μνῆμα. Τότε οἱ Ἄγγελοι ὑμνοῦν, ἀκούγονται οὐράνιες φωνές, ὑπερκόσμιες τάξεις γεμίζουν τόν ἀέρα. Καί τότε οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ ἄρχοντες καθώς βλέπουν αὐτήν τήν οὐράνιαν σκηνήν καί καθώς δέν ἀντέχουν στήν οὐράνιαν δόξαν τῆς Θεομήτορος πείθουν νά προσέλθῃ ἐκεῖ πού εἶναι τοπο­θετημένον τό ζωαρχικόν σῶμα καί νά το ἀνατρέψῃ κάποιος ἀπό τοῦς Ἰου­δαίους πού ζοῦσε μέσα στό σκοτάδι τῆς κακίας καί τῆς ἀγνωσίας . Ἀλλά ἤδη ὅσοι ἐτόλμησαν νά ἐπιχειρήσουν ὅλην αὐτήν τήν ὑπόθεσιν χάνουν τό φῶς τους. Αὐτός δέ ὁ ὁποῖος τολμᾷ νά πλησιάσῃ μέ τά βέβηλα χέρια καί νά ἀκου­μπήσῃ τό ἄχραντον σῶμα τῆς Θεομήτορος, πρίν ἀκόμη πλησιάσει καί πρίν ἀκόμη ἐπιτελέσει μέ τό χέρι τῆς αὐθαδείας τό μεγάλο ἀτόπημα, διά ξίφους Θείας Δίκης κόπτονται τά χέρια του. Ὁ ἴδιος δε, χωρίς τά χέρια παραμένει ἐλεεινό θέαμα ἕως ὅτου πιστεύει ὁ ἴδιος. Ζητᾷ τό ἔλεος καί ἀποκαθίσταται ὑγιής. Κατά τόν ἴδιον τρόπον καί αὐτοί πού τυφλώθηκαν, ἐπειδή ἐπίστευσαν καί μετανόησαν, μόλις ἀκούμπησαν ἕνα κομμάτι ἀπό τό ὑφασμα τῆς νεκρικῆς κλίνης τῆς Παναγίας μας ἐθεραπεύθησαν.

Οἱ Ἀπόστολοι φθάνουν στό χωρίον Γεθσημανή καί καταθέτουν στό θε­ομητορικόν μνῆμα τό ζωαρχικόν σῶμα καί τρεῖς ἡμέρες παραμένουν σέ αὐτό καί ἀκοῦν τίς Ἀγγελικές ἀσίγαστες ὑμνωδίες. Ἐπειδή κατά Θείαν Οἰκονομίαν ἕνας ἀπό τούς Ἀποστόλους, ο Θωμάς, ἔλειπε τήν ἡμέραν τῆς κηδείας τοῦ ζωαρχικοῦ σώματος καί ἔφθασε τήν τρίτην ἡμέραν, ὄντας μέ μεγάλην ἀθυ­μίαν καί ἐκφράζοντας τήν δυσαρέσκειάν του, γιατί δέν ἀξιώθηκε νά εἶναι καί αὐτός μαζί μέ τούς ἄλλους, γιά νά βιώσῃ τήν ἴδιαν χαράν πού ἔζησαν οἱ Ἀπόστολοι, ἀφοῦ καί αὐτός ἦταν ὁμότιμος μέ αὐτούς, ἐζήτησε καί ἄνοιξαν τόν τάφον, γιά νά προσκυνήσῃ τό πανάγιον καί πανάμωμον ἑκεῖνο σκῆνος. «Καὶ ἰδόντες ἐξέστησαν. Εὗρον γάρ αὐτόν κενόν τοῦ ἁγίου Σώματος, μόνην δὲ τὴν σινδόνα φέροντα, παραμύθιον μείνασα τοῖς λυπεῖσθαι μέλλουσι καὶ πᾶσι τοῖς πιστοῖς, καὶ τῆς μεταθέσεως ἀψευδὲς μαρτύριον. Καὶ γὰρ μέχρι τοῦ νῦν, ὁ ἐν πέτρᾳ διαγλυφεὶς τάφος οὕτως ὁρᾶται καὶ προσκυνεῖται, σώματος μένων κενός, εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θε­οτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας».

Κενόν το Θεομητορικόν μνῆμα. «Ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλι­πες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς». Αὐτή ἡ ὑπόθεσις τοῦ γεγονότος τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἶναι τό γεγονός πού ἑορτάζομεν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καθώς εἴμεθα συγκεντρωμένοι γύρω ἀπό τήν δικήν Της παρουσίαν. Ὅπως τότε, ἔτσι καί τώρα ὑπάρχουν αὐτοί πού ἐνοχλοῦνται ἀπό τήν παρουσίαν μας, ἀπό τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου, ἀπό τήν παρουσίαν τῆς Θεοτόκου. Ὑπάρχουν καί αὐτοί πού ἀπλώνουν τά βέβηλα χέρια, ὑπάρχουν καί αὐτοί πού ἔχουν σκοτισθεῖ καί δέν γνωρίζουν ποιό εἶ­ναι τό ἀληθές τους συμφέρον. Καί γιά αὐτούς ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι ἡμέρα ἀγάπης καί καταλλαγῆς. Ἡ Παναγία τους καλεῖ σέ μετάνοια καί ἡ μετάνοια εἶναι ἐκείνη πού θά τούς χαρίσει τό φῶς καί θά τούς θεραπεύσει τά κομμέ­να χέρια. Γιατί χέρια πού ἀπλώνονται βέβηλα ἀπέναντι στό ἔργον τῆς Θείας Οἰκονομίας κόπτονται, ἀχρηστεύονται, παύουν νά ὑπάρχουν. Ὅσοι, λοιπόν, εἶναι πολέμιοι στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὅσοι εἶναι οἱ ἐπιλέγοντες τήν βέβηλον συμπεριφοράν, ἄς μετανοήσουν, διότι ἡ βεβήλωσις εἶναι πράξις πού καθιστᾶ τόν ἄνθρωπον ἀνενεργόν καί ἑπομένως τόν καθιστᾶ ἀπό ἄνθρωπον χαρᾶς, δόξης καί τιμῆς εἰς ἐλεεινόν θέαμα.

Εὐχόμεθα ἡ χάρις τῆς Κυρίας Θεοτόκου νά χαρίζῃ πρός ὅλους μας τόν θεῖον φωτισμόν καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ζήσουμε τήν χαράν πού Ἐκείνη ἔζησε, καθώς αὐτή ἡ χαρά τῆς Θεομήτορος μετατρέπει τό γεγονός τοῦ θανάτου, ἀπό γεγονός λύπης εἰς γεγονός ἀναφαιρέτου χαρᾶς καί εὐλογίας.

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα σέ ὅλους. Ἡ Παναγία μας νά προστατεύῃ καί νά σκεπάζῃ τήν πατρίδα μας, τόν λαόν μας καί νά μᾶς στηρίζη, ὅλως ἰδι­αιτέρως, στίς δύσκολες στιγμές πού διερχόμεθα σήμερον. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Διάπυρος πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον Εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ὁ Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης Ἰωάννης